Дзюдо жапондық жауынгерлік өнердің бір түрі. Бүгінде бүкіл әлемге тараған бұл күрес жапон тілінен аударғанда «жұмсақ жол» дегенді білдіреді. Бұл өнердің авторы Күншығыс елінің даңқты ағартушысы Дзигоро Кано. Аталмыш жаңалықтың мақсаты - өзін өзі қорғауда дене қимылдарына аяқ-қол әрекеттерін қосып, партерде қарсыластың тепе-теңдігіне тежеу қойып, нәтижесінде тырп еткізбей қою.
Дзюдока (іс-тәжірибелік дзюдо) бүкіл дененің толықтай иілуін қамтамасыз етеді. Тепе-теңдікті сақтап, дұрыс тыныс алуды басқарады. Оқушы үнемі қырағы болып, «өлі қимылдарды» назардан тыс жібермеуі тиіс.
Дзюдоның техникасын оқып-үйрену дұрыс құлауды ("укэми") білуден басталады.
Жарақат алмаудың маңызды тетіктерінің бірі – татамиде қолмен амортизациялық алдын-ала соққы болып табылады. Алға қарай құлау кезінде қолдың иілген бөлігі алға қарай бұрылады. Арқамен құлау кезінде шынтақ түзеліп, денеден 45-60 градусқа алшақтайды. Бүйірмен құлауда бір қолдың шынтағы түзеліп, екінші қол корпустан бөлініп, жоғары көтеріледі. Барлық жағдайдайларда шынтақ татамиге бағытталып, ал саусақтар бір-біріне нығыздалған күйінде сақталуы тиіс.
Алға қарай құлаған кезде қорғанып құлаудың екінші нұсқасы бар. Қолды шынтақтан сәл бүгеді, саусақтарды ашады. Басты шалқайтады және бұрады. Одан кейін, саусақтар татамиге тиген кезде, біртіндеп алдымен кеуде, одан кейін қарын, ең соңында жамбас жерге тиеді.
Арқамен құлаған кезде, иекті кеуде тигізіп, тізелерді де барынша бүгіп құлау керек.
Бір қырмен құлаған кезде де иек кеудеге тигізіледі, аяқ бүгіліп, тізелердің арасы ашылады.
Дзюдо техникасы үш бөлімге бөлінеді:
- лақтыру техникасы (нагэ-вадза),
- қапсыру техникасы (катамэ-вадза) және
- осал жерлерге соққы беру техникасы (атэми-вадза).