Астана мен Лермонтов көшелерінің қиылысында дәл 100 жыл бойы биік қоршаудың артында екі қабатты ғимарат - қалалық түрме тұрды. Ол 1880 жылы көпес А. И. Деровтың қаражатына салынған. Бұған дейін Павлодарда қамауға алынған ағаш үй болған. Жаңа кірпіш ғимарат "Павлодар түрме қамалы" деп аталды. Ал Лермонтов көшесі көптеген жылдар бойы түрме аллеясы деп аталды.
Революцияға дейін түрмеде қылмыскерлерден басқа саяси адамдар отырды: социал-демократтар, марксистер, халық сарбаздары.
Революция мен азаматтық соғыс жылдарында түрмеде отырды және сол жерде "ақ" және "қызыл" аяусыз өлтірілді. 1918 жылы жұмысшылар мен сарбаздар депутаттары Кеңесі (совдеп) тонаушылармен, алыпсатарлармен, контрреволюционерлермен аяусыз күресті. 1918 жылы 1 маусымда қалаға ақ казак отрядтары басып кірді. Түрмені басып алып, олар оның шатырына пулемет орнатты. Енді түрме жаңа тұтқындарға толы болды: большевиктер, совдеп мүшелері, кеңес өкіметінің жақтастары. 1919 жылы 27 қарашада шегінуге дейін ақ гвардияшылар түрме камераларында 35 адамды шаншып тастады. кейбір тұтқындаушылар керемет түрде қашып үлгерді: олар пешті бөлшектеп, кірпішпен камераға есік салып, қызылдар келгенге дейін сол жерде болды.
Содан кейін большевиктер сотсыз және тергеусіз Кеңес өкіметімен күресушілерді атып тастады. Түрмені жұдырықтар, бай, ұжымдастыруға наразы және кездейсоқ жала жапқан адамдар толықтырды. 50-ші жылдары мүлдем басқа адамдар қалалық түрмеде отырды, олардың арасында көптеген танымал адамдар болды. Әлемге әйгілі жазушы, Нобель сыйлығының лауреаты Александр Солженицын Павлодар түрмесінде болды. Оның түрме терезесінен көрген Павлодар туралы естеліктері "ГУЛАГ архипелагы" кітабында қалды. 80-ші жылға дейін автобуста адамдар түрмеге қалай жетуге болатынын жиі сұрайтыны есімде, кондуктор қатты дауыстап: "түрмеге кім барады, аялдамаға шығыңыз бақыт"деп жариялады. Мен түсіндірдім: "Қазір Бақыт болады, ал жол бойында түрме болады". Түрме ғимараты 1981 жылы бұзылып, оның орнына 9 қабатты тұрғын үй салынды.
Мәтіннің авторы: Л. Баюшева